Dezynfekcja

DEZYNFEKCJA POWIETRZA za pomocą dwutlenku chloru   

 

O DWUTLENKU CHLORU

Zastąpienie jednego atomu tlenu chlorem w cząsteczce powszechnie znanego ozonu (O3) prowadzi do otrzymania związku chemicznego o równie silnych własnościach utleniających, a zarazem unikalnych własnościach użytkowych, wysoce atrakcyjnych dla dezynfekcji. Związkiem tym jest dwutlenek chloru (ClO2), występujący w stanie wolnym w postaci gazu. Gaz ten „uwięziony” w roztworze wodnym, z uwagi na szereg fascynujących zalet, dramatycznie dystansuje nie tylko inne typowe antyseptyki zawierające chlor, lecz także zdecydowanie góruje nad pozostałymi znanymi środkami odkażającymi dzięki swoim niepowtarzalnym własnosciom.

 

AKTYWNOŚĆ BIOBÓJCZA CLO2

Mechanizm działania dezynfekującego:

Badania mechanizmu aktywności dezynfekcyjnej wykazują dwa rodzaje oddziaływań:

• reakcje specyficzne ClO2 z biocząsteczkami
• wpływ ClO2 na czynności fizjologiczne mikroorganizmów.

W pierwszym przypadku wykazano, iż ClO2 może reagować z niektórymi wolnymi aminokwasami (cysteina, tyrozyna, tryptofan), nie stwierdzono jednak reakcji z cząsteczkami RNA. Powyższe badania pozwoliły wszelako na przyjęcie tezy, iż aktywność wirusobójcza może znaleźć uzasadnienie w reakcji z aminokwasami oraz tłuszczami proteinowo lipidowego kapsydu, jakkolwiek wykazano jednocześnie możliwość bezpośredniej reakcji dwutlenku chloru z niektórymi cząsteczkami RNA (np. wirusa polio) prowadzacej do uszkodzenia cząsteczki i tym samym uniemożliwienia jej replikacji. Wobec stwierdzonych silnych własnosci wirusobójczych, wzgledem szeregu typów wirusów przyjmuje sie, iz mechanizm dezaktywacji tych patogenow polega na oddziaływaniu obu wspomnianych czynnikow. Drugi typ mechanizmu postuluje spowolnienie a nawet uniemożliwienie syntezy protein czy to perforacji błon komorkowych. Koncepcja ta znalazła potwierdzenie w wynikach badań, dokumentujących reaktywność dwutlenku chloru względem cząsteczek protein i lipidów, prowadzącą to zniszczenia błony komorkowej.

 

DZIAŁANIE BAKTERIOBÓJCZE

Wyniki badań ilościowych prowadzonych w latach 40-ch XXw. wykazuja aktywność bakteriobojczą dwutlenku chloru przewyzszającą aktywność tzw. chloru aktywnego. Wykazano, iż w zawiesinie, przy stężeniu 1-5 ppm ClO2 osiąga wysoką efektywność względem Escherichia Coli oraz Bacillus anthracoides. Podobnie wysoką – wyższą od chloru aktywność bakteriobojczą dwutlenku chloru wykazano w dezaktywacji Bacillus subtilis, Bacillus mesentericus, oraz spor Bacillus megatherium. Aktywność porownywalną z chlorem wykazano także w przypadku szczepów Salmonella typhosa oraz Salmonella paratyphi.

DZIAŁANIE PIERWOTNIAKOBÓJCZE

W efekcie przeprowadzonych badan nad aktywnością dwutlenku chloru względem Lamblia, wykazano wyższą od chloru efektywność dezaktywacji tych pierwotniaków, uzyskując przy czasie kontaktu 60 min oraz stężeniu 1.5-2 ppm ClO2 stopień dezaktywacji 3-log (99.9%) w zakresie temperatur 1-25o oraz pH6-9. Jakkolwiek w przypadku Criptosporidium stwierdzono ok. 8-o krotnie większą odporność form dojrzałych w porownaniu z Lablia, wykazano jednak, iż w przypadku 30-min kontaktu z roztworem o stężeniu wynoszącym zaledwie 0.22 ppm w sposob znaczący zanika zdolność infekcyjna inwazyjnych oocyst tego pierwotniaka chorobotworczego.
Wyjątkowo wysoka aktywność biobojcza została wykazana w przypadku patogennych cyst ameb Naegleria gruberi. Stopień dezaktywacji 2-log (99%) został osiągnięty w szerokim zakresie pH, dla stężeń poniżej 1 ppm ClO2.

DZIAŁANIE WIRUSOBÓJCZE

Badania laboratoryjne jak i zastosowania praktyczne potwierdziły aktywność dwutlenku chloru w dezaktywacji wirusów. Wykazano porownywalna lub wyższą od chloru aktywność roztworow ClO2 w stosunku do wirusów Poliomyelitis, Coxsackie B3, Echovirus7, Hepatitis A. Badania wykazały możliwość osiagnięcia stopnia dezaktywacji 4-log (99.99%) przy iloczynie CT<35 ppm~min.